ฉันเกลียดเธอยิ่งนัก


ฉันเกลียดเธอ เพราะเธอขลาดเขลา
พร่ำรักบางเบา อยู่ร่ำไป
ปักใจ หลงรัก เช่นนั้นฤา
...
ฉันเกลียดเธอ เพราะเธอเยาว์นัก
เยาว์วัยใน "รัก"

หาญหัก เก่งกาจ เช่นนั้นฤา
...
ฉันเกลียดเธอ เพราะเธอทำกร่าง
กางปีกบาง ป้องฉันไว้
ไฉน มล้างมลาย เช่นนั้นฤา
...
ฉันเกลียดเธอ เพราะเธอทำพัง
ศรัทธา วาดหวัง
รักใดจีรัง งมงาย เช่นนั้นฤา


(พลอยพยัพ) , ฉันเกลียดเธอยิ่งนัก

ชั่วคราว/ค้างคืน


เสพย์สุข ปนโศก
นานไปก็ชินชา ...
กักฬขะ ระเคืองคาย
พอจากไกล ก็โหยหา ...
ครอบครอง ฤาก็ไม่
ให้บินไป ปรารถนา ...
ไร้โซ่ตรวน ไร้ปลอกคอ
ไร้บังเหี่ยน รั้งอาชา ...
เมื่อไม่ผูก ก็ไม่แก้
ทางที่แท้ ละสัญญา ...
พึงใจปอง เพียงชั่วคราว
อย่ากู่กร้าว นี่ของข้า...
อิสระ วางต่อกัน
เพียงผูกพัน ไม่ตีตรา...

...
(พลอยพยัพ) ชั่วคราว-ค้างคืน

สายกลาง-เป็นกลาง


สำลักความเห็นต่าง
หรือซ่อนหน้า หลังพัด
เป็นกลาง ไม่ออกความเห็น
กางร่มเกราะ กันห่ากระสุน
เดินย่ำพื้น สีแดงฉาน
สู่ดินแดน แห่งความสงบ
สายกลาง-เป็นกลาง ?
...
พลอยพยัพ



พิณสามสาย


บนพิณ3สาย
ขณะนี้ข้าดำรงเป็นสายที่หย่อน
ต้องเปลี่ยนเป็นสายกลาง
เพื่อจักบรรเลงเพลงแห่งชีวิต
ให้เพราะพริ้งมิผิดเพี้ยน...

#พลอยพยัพ

ระยะที่พอดี


ระหว่างขี่รถช๊อปเปอร์
เมื่อรู้ตัวว่าระห่างไกลเกินไป
ฉันจะบิดคันเร่งให้เร็วขึ้น
และถ้าใกล้เกินไป จำต้องทิ้งระยะ
เราจะไม่จี้ตูดกัน หรือแซงฉีกไกลเป็นทุ่ง
เพราะจิตใจจะระแวง พะวงต่อกัน
...
ช่องไฟที่พอดี จำเป็นต่อความสัมพันธ์

(พลอยพยัพ) , ระยะที่พอดี

ลืม


ฉันเคยบอกแล้ว
เดี๋ยวเธอก็ลืม
เธอว่า ไม่จริง
ไม่มีวันลืม
...
ไม่นานเท่าไหร่
ฉันยังไม่ลืม
ก็บอกแล้วไง
เดี๋ยวเธอก็ลืม
...
ลืมฉัน ลืมไปก่อน
สิบปีผ่านไป ก็ยังไม่สาย
หากเพิ่งนึกได้ ว่าเคยรักกัน
ลืมฉันไปเถอะ

(พลอยพยัพ) , ลืม

ไกล


ฉันยังฟังเพลงที่ชื่อว่า "ไกล"
มันเคยเป็นเพลงรัก ที่ซาบซึ้ง
แต่ไกลวันนั้น กับ วันนี้
ความหมายต่างกัน
...
เหมือนแม่เหล็ก คนละขั้ว
กลับเป็น ขั้วเดียวกัน
ที่ผลักออกให้ "ไกล" ออกไป

(พลอยพยัพ)

ไกลเกินกว่า..


ฉันมาไกลแล้ว
ไกลเกินกว่าจะย้อนกลับไป
เพื่อระลึกถึงวันนั้น
เธอชี้ให้มองสายรุ้งที่ไม่มีอยู่จริง
แต่ที่นั่น ไม่มีเธออีกแล้ว
...
ฉันมาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับไป
แม้การระลึกถึง ก็ยังไม่สวยงาม

(พลอยพยัพ)

เพชฌฆาต


หากฉันเป็นเพชฌฆาต
จักมอบสัญญาแด่เธอ
มันจะจบลงในดาบเดียว
...

(พลอยพยัพ)

ต่อรอง


ซื้อของจากคนใบ้
มีแต่ความเงียบ
เพียงอ่าน , เข้าใจ
ก็ซื้อไป ไม่วุ่นวาย ไม่ต่อรอง
...
เหมือนตอนเธอเงียบ หันหลังใส่
ฉันก็มิอาจต่อรองอันใด

(พลอยพยัพ)

ช่างตีเสื้อเกราะ



ตามจริงแล้ว ชีวิตของข้าพเจ้า
ไม่ควรต้องคลุกคลีกับสิ่งเหล่านั้น
ช่างพิสุทธิ์ และสว่าง

แต่เป็นข้า ที่ทำให้หม่นหมองเสียเอง
หมายจะสร้างเกราะกำบัง ให้คุ้นชิน
เฉกนักพราง ยอมป้ายหน้าให้แปดเปื้อน แล้วซ่อนตัว
แต่โลกนี้ไม่มีที่ซ่อนโดยสัมบูรณ์

สุดท้ายเราก็โดยกระสุนจริง
ทีชื่อว่า "กิเลส" ทะลุทะลวง
สิ่งเดียวจะกำบังได้ คือ "อนัตตา"
ซึ่งต้องใช้เวลาในการสร้าง
...

( พลอยพยัพ ) , ช่างตีเสื้อเกราะ

ไม่ย้อนคืน


รอยอุ่น ยังคงอุ่น
ยากเกินจะลืมเลือน
เพราะมันคือเลือดเนื้อ
ที่แสดงถึงจิตวิญญาณ

หากไม่ยี่หระแล้วไซร้
คงมิต่างจากกอดซากศพ
เย็นยะเยือก วังเวง

ฉันยังไม่ลืม
และเคยสัญญาว่าจะไม่ลืม
แต่การตอกย้ำสิ่งดีงาม
ต้องมาควบคู่กับข้อจำกัดด้วย

กอดสุดท้าย ไม่อุ่นอย่างเคยๆ
เพราะมันเป็นเครื่องยืนยันว่า
ฉันจะสูญเสียเธอ ไปโดยนิรันดร์
ด้วยความทะนงและยโส
ด้วยความรู้สึกเสื่อมเกียรติ

จึงยังมิอาจพบเจอ
แม้จำเป็น ก็มิอาจสบตา
ความเปลี่ยนแปลง ต้องใช้เวลา
ฉันจึงตระหนักว่า
สิ่งเหล่านั้น จะไม่ย้อนคืน
เธอเองก็ด้วย ...

(พลอยพยัพ)

รอยด่างอันพิสุทธิ์


โกรธา ปึงปัง
แสร้งตบตา แทนหวงหึง
ตบตี ชวนทะเลาะ
สายตาพยาบาท
...
การคิดจักครอบครอง
เท่ากับยืนฝั่งตรงข้าม
กับความรักแล้ว

อย่าใช้อ้างถึง หากทำด้วยปกป้องตัวเอง
ให้ห่างจากความไม่สมดังใจ
เพราะคือ ความเห็นแก่ตัวโดยแท้
รอยด่างอันพิสุทธิ์
ไม่เคยถูกชื่นชมยินดี
เมื่อขังรักในกรง เป็นสำเร็จ...

(พลอยพยัพ)

สิ้น,ศรัทธา


ฉันสิ้นแล้ว ซึ่งศรัทธา
รักอันใด ที่เธอเคยพรรณา
ตลอดกาล นิรันดร์
บุญที่ฉัน ไม่เคยปักใจ
...
ริจะปลูกต้นรัก บนแผ่นดินแห้งแล้ง
ยากเทียมจุดคบไฟ ในขั้วโลกเหนือ
มอบศรัทธาแรงกล้า
แล้ว กลับถอดใจ กลางคัน
ฉันเปล่าเสียดาย แค่เสียใจแทนเธอเท่านั้น
เพราะโอกาสสุดท้าย
ได้อันตรธานไป ชั่วนิรันดร์
...
ต่อให้เธอคว้าทัน
ฉันก็สิ้นแล้ว ซึ่งศรัทธา

(พลอยพยัพ)

เสพย์สม บ่มิสม


เสพย์สม บ่มิสม
เพียงอารมณ์ สุขสำราญ
เปื้อนหน้าดังรอยจาร
แล้วเลยผ่าน มิจดจำ

เจ้าของก็มิใช่
ตีตรวนไว้ โดยไร้คำ
เสพย์สมแลดื่มดำ
เพียงอาโศก ด้วยอาสัญ

สุขสม ช่างสมสุข
ต่างผลัดรุก รับทันควัน
สอดส่าย พันลวัน
ห่ามหุนหัน แล้วผ่อนคลาย

สุขฤาคงมิสุข
ฤาจะทุกข์ มิวอดวาย
ข้ามราตรี สมดังหมาย
มอบเพียงกาย ขาดจากกัน

...

(พลอยพยัพ)

สิ่งที่ง่ายที่สุด



เพียรรักษาความเป็นตัวเองไว้
เพราะเป็นสิ่งที่ง่ายที่สุด
...
หากแต่ใครอื่นนั้น
พยายามเหลือ ที่จะริดรอนมันไป
สิ่งนั้นจึงยากเย็น

(พลอยพยัพ)

มุมอับแห่งรัก


การยินยอม ใดใดเหล่านั้น
นี่หรือมาจากคู่รัก
การสร้างเงื่อนไขระหว่างกัน
ริดรอน ตั้งกฏเกณฑ์
ไฉนรักเต็มไปด้วยข้อแลกเปลี่ยน

รักชิดใกล้ คล้ายตราบชั่วฟ้าดินสลาย
เริ่มจากร้อยอย่างกล่องกลวง
จะรักกันเต็มร้อยได้อย่างไร
เมื่อไม่เคยเผชิญสิ่งใดใด
มาด้วยกัน...

นานวัน รักจะเพิ่มขึ้นฤา
มีแต่กัดกิน และดูดกลืนระหว่างกัน
อย่างน่าเศร้า
เราขอความรักจากกันจนหมดสิ้น
รักไม่สวยงามอีกต่อไป

วิธีการ ยากเย็น
แต่หากค้นพบ ก็แสนมหัศจรรย์

ดอกหน้าวัว


เป็นอีกหนึ่งราตรี
เสพย์สิ่งเหล่านั้นจากกัน
แล้วหันหลังใส่กัน

เพราะมิได้เกิดจากรัก
ใยข้าต้องใส่ใจ
เสพย์เพียงกาย
ส่วนหัวใจ ก็โบยบิน
...

(พลอยพยัพ)



ริ้วรอย




"ริ้วรอยแห่งความปวดร้าว
ที่ฉันสร้างขึ้นมาในวัยเยาว์
ติดตรึงเช่นรอยสัก
ต่างตรงที่ ไม่สวยงาม


...
ใครรึจะรับผิด
ฉันเอง คงไม่
ความโง่งม ระทม บรรลัย
จึงได้ปล่อยไป ในสายลม"

(พลอยพยัพ) 1/2012

กุหลาบ