รอยอุ่น ยังคงอุ่น
ยากเกินจะลืมเลือน
เพราะมันคือเลือดเนื้อ
ที่แสดงถึงจิตวิญญาณ
หากไม่ยี่หระแล้วไซร้
คงมิต่างจากกอดซากศพ
เย็นยะเยือก วังเวง
ฉันยังไม่ลืม
และเคยสัญญาว่าจะไม่ลืม
แต่การตอกย้ำสิ่งดีงาม
ต้องมาควบคู่กับข้อจำกัดด้วย
กอดสุดท้าย ไม่อุ่นอย่างเคยๆ
เพราะมันเป็นเครื่องยืนยันว่า
ฉันจะสูญเสียเธอ ไปโดยนิรันดร์
ด้วยความทะนงและยโส
ด้วยความรู้สึกเสื่อมเกียรติ
จึงยังมิอาจพบเจอ
แม้จำเป็น ก็มิอาจสบตา
ความเปลี่ยนแปลง ต้องใช้เวลา
ฉันจึงตระหนักว่า
สิ่งเหล่านั้น จะไม่ย้อนคืน
เธอเองก็ด้วย ...
(พลอยพยัพ)
