เราพบกันโดยบังเอิญ
แต่ใยเจ้ามีมิตรไมตรีที่ดีเหลือเกิน...
ไม่หรอก! อย่าเชื่ออะไรโดยง่าย
นานนานไป ก็จากกัน
จักผูกพันให้รำหาไปใย
ความทรมานนั้น สาหัสนัก
และไม่อาจกล่าวโทษ ใครใคร
เจ้าจำต้องโทษตน ให้จงหนัก
ว่ารู้รัก แต่ไม่รู้จักห้ามใจ
...
ถึงร้ายเพียงนั้น ก็ตามที
มียาตัวหนึ่งพอที่ จะรักษาได้
แต่ต้องอาศัยปริมาณมากโข
ยานั้น ใครใคร่คุยโว ชื่อว่า"เวลา"
จริงหรือ ข้าไม่อาจรู้
รู้เพียงผ่านมาหลายครา แต่ใยข้ามิหลาบจำ
(พลอยพยัพ)
